Cat on a Hot Tin Roof (Film, 1958) - MovieMeter.nl (2024)

+ Mijn Films

• On Demand:

• Bekijk via iTunes
• Niet beschikbaar op Netflix
• Niet beschikbaar op Pathé Thuis
• Niet beschikbaar op Videoland
• Niet beschikbaar op Amazon Prime
• Niet beschikbaar op Disney+
• Niet beschikbaar op Google Play
• Niet beschikbaar op meJane

Maggie

Brick

Harvey 'Big Daddy' Pollitt

Big Momma

Gooper

Mae

Deacon Davis

Dr. Baugh

Boy

Servant

Een echte klassieker van Tennessee Williams over gespannen relaties door achterdocht, koppigheid, hebzucht, leugens, liefde; eigenlijk alle eigenschappen, die mensen mooi en lelijk maken.

Erg fraai verfilmd met prachtige rollen van Burl Ives, Paul Newman en de onweerstaanbare Elizabeth Taylor, die als een magneet alle aandacht moeiteloos naar zich toetrekt. Heel mooi drama, waaraan nauwelijks af te zien is dat de film meer dan een halve eeuw oud is.

Zo! Wat een sterke acteerprestaties worden hier in deze film neergezet. Het is goed te zien dat deze film gebaseerd is op een toneelstuk, weinig locaties en veel dialogen, maar ik vond nergens dat ik iets mistte.

De eerste film die ik zie met Elizabeth Taylor. Het heeft me altijd weerhouden omdat ze me zo over de top leek. Maar zij zet hier een hele goede prestatie neer, en wat was ze toentertijd een prachtige vrouw. Er komt echt iemand binnen als zij speelt! Paul Newman ken ik van zijn latere films, hier is hij nog een broekie maar hij zet hier een mooie rol neer. Als laatste wil ik Burl Ives nog benoemen die hier zeker niet onder doet voor de twee grote sterren.

4*

Herziening nummer zoveel (4x? 5x?).

En de eerste keer na het overlijden van zowel Paul Newman en Elizabeth Taylor.

Tennessee Williams-stuk en dat levert geweldige filmstof.

Iedereen haat elkaar zo'n beetje, iedereen liegt en het is een broeierige dag in het zuiden met een flinke kans op stevige onweersbui.

Voorzichtige homo-ondertonen bij Paul Newman en een prachtige rol van Burl Ives als Big Daddy.

En dan nog die gruwelijke nekloze kinderen voortgekomen uit nog afgrijselijker ouders.

Meesterwerk!

Naar aanleiding van Elia Kazans verfilming van A streetcar named Desire (beste mannelijke èn vrouwelijke hoofdrollen ooit, vond ik tóén althans) ben ik ooit een groot bewonderaar van Tennessee Williams geworden. Ik heb nog steeds zo'n beetje alles van hem in de kast staan, maar ik lees het eigenlijk nooit meer, want al die sexuele repressie, ghosts in the cupboard en Zuidelijke accenten heb ik onderhand wel een beetje gehad (ook al doordat zoveel moderne horrorfilms daar ook vrijelijk uit putten voor hun gothic horror cast : moordzuchtige kannibalistische redneck hillbillies enz.). Vandaar dat ik het bekijken van deze film lange tijd voor me uit heb geschoven.

Nu dan toch maar gedaan, en dan zie je opeens wat er gebeurt wanneer de rollen worden ingevuld door goede acteurs zodat toneelpersonages worden vervangen door mensen van vlees en bloed – tja, dat doet me toch wel wat. Indrukwekkend, vooral van Newman en Taylor natuurlijk, maar ook Burl Ives als Big Daddy. Toevallig heb ik een half jaar geleden The big country ontdekt, de film uit hetzelfde jaar waarvoor hij een Oscar voor de beste bijrol kreeg, en dat deed me denken aan Kevin Spacey: toen die in 1995 de Oscar voor The usual suspects kreeg hebben de mensen die op hem stemden misschien ook wel gedacht aan zijn rol als John Doe in Seven uit hetzelfde jaar, hetgeen hem misschien nèt een beetje extra goodwill (en stemmen) voor die Oscar opleverde. Zo ook deze rol van Burl Ives: voor The big country had hij zijn Oscar al meer dan genoeg verdiend, maar deze geweldige rol in Cat on a hot tin roof zal zijn kansen zéker geen kwaad hebben gedaan. En om op de film zelf terug te komen: ijzersterk, met de scènes tussen Brick en Big Daddy in de kelder als hoogtepunten.

'Cat on a Hot Tin Roof' blinkt uit op verschillende vlakken. Ik hou van films die zich op één locatie afspelen en waar het vooral de acteurs zijn die de show moeten stelen. Dat doen ze in deze prent dan ook.

Fantastische rollen van Taylor en Newman, maar vooral van Burl Ives. De mix tussen humor en drama werkt vooral na zijn intrede uitstekend, met z'n knorrige, harde opmerkingen steeds. Verder is dit geheel zeer sterk geschreven. Interessant vanaf het begin, met klasse dialogen en langzaam naar verschillende hoogtepunten toewerkend. Schoonzus Mae doet het op een strontvervelende manier ook goed. 🙂

Had gehoopt dat Taylor haar wel even goed raak zou meppen op een gegeven moment. Maar dat gebeurde helaas net niet. Heb me goed vermaakt met dit familiedrama. Intrigerend van begin tot eind.

Heerlijke dialoogfilm met prachtige karakters. Newman en Taylor zijn als echtpaar goed opdreef, maar mijns inzien steelt Burl Ives als de zeer rijke bezitter van een enorme katoenplantage de show.

Hij speelt een nononsens type bij uitstek die vooral het vrouwelijk gekakel tacktloos de mond snoert.

Dat is inderdaad zo ja, een mooi voorbeeld van hoe ik me niet kan voorstellen dat de actrice zèlf een aardig iemand is als ze zó'n personage zó overtuigend kan neerzetten. (Ja, ik wéét natuurlijk wel dat... maar toch...)

Ik vond de film zeker het kijken waard , ik kan zeker wel genieten van een film met goed uitgewerkte dialogen en prima acteerwerk .

En dat was hier allemaal prima verzorgd .

Cat on a hot tin roof.

Echt zo'n titel die je als lijstjes lezende filmliefhebber al jaren kent, maar misschien nog niet gezien hebt. Dat gold in ieder geval voor mij, tot vanmorgen. Al die jaren had ik ook geen idee waarover het ging, de titel geeft nauwelijks een indicatie.

Paul Newman speelt de alcoholistische, geblesseerd geraakte ex-footbalheld, die zijn verdriet en verbitterdheid over hoe zijn leven gegaan is probeert te verdrinken, terwijl hij alle toenaderingspogingen van zijn mooie vrouw (Elizabeth Taylor) wegwuift. Het is de dag waarop de pater familias, Big Daddy, 65 wordt na zojuist gezond te zijn verklaard na medisch onderzoek, al blijkt dit al snel niet helemaal te kloppen. De spanningen lopen door dit alles hoog op.

Deze bewerking van Tennesse Williams toneelstuk is niet bang om de vinger op zere plekken te leggen, het gaat er in de felle dialogen soms hard aan toe. Het is jammer dat onder de Hay's Code het randje van de homoseksuele subtext geminimaliseerd is, dat had de film net dat beetje extra gegeven wat de spanningsboog tussen Brick en Maggie betreft. Newman en Taylor zijn voortreffelijk, maar ook Burl Ives maakt (met name in de latere scènes) indruk. Van Taylor moet ik snel A Place in the Sun en Giant maar eens kijken. Ik vond haar in Who's Afraid of Virginia Woolf? ook al erg goed.

Schurkt tegen de 9 aan voor mij... herziening zal de doorslag moeten geven.

4.2*

P.s. wat was Taylor beeldschoon en wat waren die kinderen en hun moeder irritant.

Tijd voor herziening. De film beviel me maar matig vroeger. Nu kon ik het verhaal van Tennessee Williams beter waarderen. De verfilming van zijn 'A streetcar named desire' is beter geslaagd, bij Cat on a hot tin roof is het theater meer blijven hangen. Het verhaal van een familie die samenhangt met leugens en façades. Tot ze niet anders kunnen dan die ballon te doorprikken. Ik moest meteen denken aan Festen en zelfs Knives Out.

Maar je merkt wel dat het soms wat stroef loopt. Tennessee Williams was niet blij met het script dat net te veel had geknipt of veranderd aan zijn toneelstuk. Ook Paul Newman was daar niet blij mee, omdat hij net had verwacht dat het een verfilming van het bekende stuk zou zijn. De strijd tussen theater en de filmwereld. In de ogen van Williams was zijn verhaal gecensureerd, voor de jury van de Academy Awards (waar het geen enkele nominatie kon verzilveren) was het nog te controversieel.

De film start nogal koel. Het duurt even voor het pas interessant wordt. Irritante kinderen, iedereen praat vooral naast elkaar met een masker op en het zijn geen van allen sympathieke mensen. Pas als Brick met Big Daddy in dialoog gaat, wordt het pas boeiend. Je ziet waar het talent zit in de film. Het kan deels wel dat niveau behouden, maar dat theatrale, zelfs voor een film uit de jaren '50, doet de film niet altijd goed. De kracht ligt in het verhaal met een paar sterke acteurs. De eer is vooral te danken aan de geprezen Tennessee Williams, minder aan de film.

Ik moest dringend nog wat zien van Elisabeth Taylor. Een geweldige film dit. Een praatfilm, dat wel, maar eentje met hoogstaande dialogen en een erg boeiend plot van een verwaande rijke familie en diens intriges en leugenachtigheden (inveracities) zoals het zo mooi een aantal keer werd verwoord.

Big Daddy, de naam alleen al, is de pater familias die als zakenman zijn business onder controle heeft en zijn bedrijf met harde hand leidt. Dit laatste poogt hij ook te doen op privévlak, alleen loopt daar de controle wat meer mank. Geweldige scènes zijn het wanneer hij wordt geconfronteerd met zijn kleinkinderen. Hij haat dat gespuis en windt daar duidelijk ook geen doekjes om. Hij negeert ze of schreeuwt ze letterlijk weg. Moeder, vader of vrouwlief (oma) laat betijen en ondernemen later een nieuwe vreugdevolle poging. Burl Ives is echt wel de ster, nog meer dan Taylor vind ik hier.

De ouders van de kinderen krijgen een clichématige eigenschap van hebzucht toegemeten. Zeker wanneer Gooper met zijn plannen om het toekomstige imperium verder te zetten uit de doeken wil doen met wat documenten. Het is vooral zijn schreeuwerige, maar niet al te intelligente vrouw, die de plak zwaait. Het contrast is groot met de erg sierlijke en charismatische Taylor. Een niet te onderschatten vrouw die weet wat ze wil en meer dan haar schoonzus, ook het best weet hoe ze dat voor elkaar moet krijgen.

En Brick (Paul Newman)? Die ondergaat het maar en wil eigenlijk maar één ding. De sterkste scènes zijn die dan tussen hem en zijn vader, eerst op de kamer en zeker later in de kelder. Top!

Klassiekerzondag bracht deze maar al te bekende titel en daarmee een film waar ik verder eigenlijk totaal geen kennis van had buiten de titel om. Een familiedrama gebasseerd op een toneelstuk las ik waarop mijn hart nu niet bepaald sneller ging kloppen. Maar fijn, niet oordelen voor je iets gezien hebt zeggen ze dan.

Het begin is zoals te verwachten even aftasten met Brick die in zijn fantasie dagen van weleer beleeft, en Maggie en de rest van de schoonfamilie elkaar al aanvliegen als ze elkaar slechts zien. Wat daarna volgt is een lange dialoog tussen Maggie en Brick in hun toevluchtsoord die wel duidelijkheid geeft rondom Big Daddy en de rest van de familie maar echt vuurwerk of interessant vind ik het dan nog niet. Sterker, de relatie en onenigheid tussen Brick en Maggie vind ik storend en lastig te lezen wat er nu eigenlijk dwars zit tussen dit stel of het moet gewoon zijn dat ze beide op hun eilandje zitten en verder nergens meer oog voor hebben.

De film krijgt toch een hele andere vibe wanneer Big Daddy zelf ten tonele verschijnt en diens voorkeur maar al te duidelijk is terwijl de rest van de familie als een stel strooplikkers achter de oude man aansnelt en zichzelf werkelijk voorbij lopen in drukte, idioterie, bemoeienis en uiteindelijk veel irritatie. Mijn God, wat zijn die kinderen en die moeder irritant, en wat past dat uiteindelijk lekker bij de film om het verschil tussen de strijdende partijen te tonen. Alhoewel, daar suggereer ik mee dat anderen het goed voor hebben met Big Daddy terwijl het één en al jaloezie, afgunst, hebberigheid en haat richting elkaar is. Het zijn de ingrediënten om de barometer nog verder op te zweepen waar het binnen al net zo broeierig is als buiten, men elkaar constant in de haren vliegt en heel wat oud zeer uitgesproken moet worden.

En zo blijkt Cat on a hot tin roof toch een meer dan prima drama te zijn met sterke dialogen, goede acteerprestaties, de mooie Elisabeth Taylor en drama van de kelder tot de slaapkamer. Eindoordeel is dan ook dat het een sterk geheel betreft maar ik er niet perse heel erg veel mee heb. Daarom een veilige 3,5.